فهرست
رستوران حِستوران، کسب رتبه اول معماری فضای تجاری در دومین جایزه ملی بناهای فاخر
رستوران حستوران
معماران: بهزاد حیدری، شیرین صمدیان
همکاران طراحی: الینا وزین فرد، نسترن حدیدی، الناز غفوریان، نیکروز سیدی
همکاران اجرا: سهند مظلومی، احمد امامی، سهیل مظلومی، نیکروز سیدی، حسین کریمی
همکاری هنرمندان در پروژه:
- طراحی و ساخت لوستر و چراغ ها: امیرعباس کاشف
- طراحی و ساخت پارچه: سودابه مظفری
- طراحی نقاشی برجسته دیواری: غزال حیدری
- طراحی ظروف: پرگار
- طراحی و ساخت تجهیزات سرویس بهداشتی: امیرعباس کاشف
- طراحی و ساخت ظروف دکوراتیو: دانیال زیرک
- طراحی و ساخت المان های دکوراتیو: شهریار رفیعی
نام کارفرما: شرکت مان مالک تجارت
موقعیت: الهیه، تهران – مساحت زمین: 1200 مترمربع – مساحت زیربنا: 1200 مترمربع
تاریخ شروع پروژه: سال 1395 – تاریخ پایان پروژه: سال 1396
تاسیسات الکتریکی: مهدی قندیل زاده – تاسیسات مکانیکی: آرش مجابی، مجید بختیاری
عکاس: حسین فراهانی، مهرداد عمرانی
کاندید جایزه معماری آسیا (2ACAA 2018) ، در بخش معماری داخلی
رتبه اول جایزه بناهای فاخر
رستوران حستوران
حستوران تلاشی بر خلق فضایی “بی زمان و بی مکان” است بدون اشاره ای مستقیم به خاطرات فردی افراد.
بنابراین کار با شناخت زمان و مکان از دیدگاه فرد ایرانی آغاز شد. فرد ایرانی در عرصه جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی و زیبایی شناختی خود معتبر، خلاق و هنرمند است. این خلق خلاقانه همواره در تهاجم، تعریف مجدد مرزها و معیشتی ناپایدار صورت گرفته است، تاثیر پذیرفته و تاثیرگذار بوده و توانسته از چین تا آفریقا را در دوران های گوناگون تغذیه کند و باعث شده امروز با واژه هایی مواجه باشیم مانند معماری ایرانی، اسلامی، بومی، اقلیمی، تاریخی و… و مردمی که دوست می دارند روی هر چیز نامی گذارند و برایش دسته ای تعیین کنند.
تلاش برای عدم نامگذاری فضا توسط کاربران در عین حال درک همه آن با حواس مختلف ما را به “همه و هیچ” رساند. حس همه داشته های فرهنگی، تجربیات فردی و جمعی، فهم معیارهای زیبایی شناختی و آنچه فرد حتی به عنوان داشته ژنتیکی دارد که دریابد ولی نتواند بیان کند و درونی باقی بماند.
در این مسیر، خلق بسیار کند ولی یکباره بود. با “همه و هیچ” “بدون زمان و مکان” عناصر طراحی محک زده شد و هنرمندانی که در اجزاء، درک درستی از مفهوم کلی داشتند همراهانی بودند در مسیر رسیدن به اهداف.
امروز در نگاه افرادی که به این فضا می آیند نزدیکی و شوق را می بینم ولی در بین هیاهوی جمعیت، نگاه دگرگونه ای که به خلق این فضا داشتیم با من تنها می ماند.
