فهرست
مجتمع مسکونی والا - مفتخر به کسب رتبه شایسته تقدیر در دومین جایزه بناهای فاخر
شرح بیانیه و کانسپت
“مجتمع مسکونی والا”
معمار: علی خوش مهری
تیم طراحی: ملیحه جعفری منفرد، مهدی یاوری جم. ارائه و تولید محتوا: نسرین مهرپویان
کارفرما: احمد رضایی
تیم اجرایی: علی خوش مهری، اکبر رحیمی، حبیب کشاورز
سال ساخت: 1399-1402
بیانیه:
علی‌رغم آنکه تعریف مرز و محدوده، موجب ایجاد ساختارهای گوناگون فضایی معماری در طول تاریخ شد، به همان اندازه نیز، کیفیات جدیدی در فضا، بر مبنای محو کردن و از بین بردن مفهوم مرز در آن به وجود آمد. به گونه‌ای که در معماری شاهد فضاهایی تحت عنوان فضاهای بینابین هستیم که در آن مرز میان داخل و خارج از بین می‌رود و شرایطی بینابین داخل و خارج برای انسان به وجود می‌آورد. اینگونه فضاها هربار به واسطه‌ی رابطه‌ای خاص (رابطه‌ی حسی، بصری و یا رابطه هندسی) فضای بیرون و فضای درون را در یک مکان تلفیق می‌کند و سبب ادراک این دو موقعیت به طور همزمان می‌شود. در دنیای مدرن که زندگی در آپارتمان‌ها، بین انسان و محیط طبیعی فاصله انداخته، ایجاد فضاهای بینابینی در فراهم آوردن بستری جهت برقراری ارتباطات و تعاملات اجتماعی حائز اهمیت می‌باشد. ایجاد فضاهایی عمومی در دل ساختمان، به گونه‌ای که در خاطره جمعی کاربران حس بازگشتن به دوران کودکی و قرارگیری در محله تداعی شود. آنچه مورد تأکید است بسط محله از محور افقی رویداد به محور عمودی زیست در خانه است به گونه ای که آنچه در فضای محله به عنوان فضای رویداد رخ می‌دهد به فضای درون پروژه بسط داده می‌شود. زیستگاهی که فضای بیرون و درون را در یک مکان تلفیق کرده و سبب ادراک دو موقعیت به صورت همزمان می‌شود؛ اتحادی یکپارچه میان فضاها که هرکدام مستقل و متمایز از یکدیگر به حیات خود ادامه می‌دهند.
در معماری ایرانی، فضاهایی مانند پیش ورودی، هشتی، حیاط و دالان‌ها مجموعه‌ای از فضاهای حد واسط را به وجود می‌آورند که فرد را از فضای شهر به فضای شخصی می‌رساند. به گونه‌ای که در یک محور طولی، از بیرون به درون یک الگوی زیستی بسط یافته و تکثیر می‌شد. آنچه در این پروژه به عنوان مسئله اصلی مورد توجه قرار می‌گیرد تجربه‌ی زیستن در خانه ای است که در حافظه جمعی ما یادآور خاطرات دوران کودکی از مفهوم خانه و محله است. سکونتگاهی که فضای بیرون و درون را در یک مکان تلفیق کرده و سبب ادراک دو موقعیت به طور همزمان می‌شود.
آنچه اهمیت دارد نحوه‌ی اتصال مقیاس کلان شهری به مقیاس میانی محله‌ای و درنهایت پیوند دادن آن با مقیاس جزء یعنی خانه است. این امر از طریق شناسایی و سازماندهی متناسب عناصر بینابینی در طیف وسیعی از مقیاس‌ها امکان پذیر می‌گردد. با توجه به تنوع عملکردها در مقیاس محله‌ای می‌توان چنین عنوان کرد که بیشترین تأثیر فضاهای بینابین در سازماندهی فضایی معماری ایرانی در مقیاس میانی و محله‌ای قابل مشاهده است. فضای بینابین به عنوان آستانه در حد فاصل فضای معماری با محیط پیرامون مطرح می‌گردد. فضای بینابین، فضای سومیست که از تفکیک و یا تلفیق و یا ارتباط میان دو فضا به وجود می‌آید. بنابراین می‌توان گفت فضای بینابین به عنوان آستانه(حدفاصل)
فضای معماری با محیط پیرامون عمل می‌کند. تمامی کیفیت‌های فضایی در درون واحد مسکونی توسط عناصر بینابینی شکل می‌گیرد. سیر حرکت از در ورودی به هشتی، دالان، حیاط، ایوان‌ها تا اتاق‌ها در عین رعایت سلسله مراتب دارای پیوستگی و کیفیت سیالیت فضایی می‌باشد که با وجود رعایت حریم، هرگز در ناظر حس انقطاع و عدم ترکیب را به وجود نمی‌آورد لذا فضای بینابین به عنوان یک فضای تولید کننده که ابعاد و اندازه های مختلفی دارد، دارای تضاد در مقیاس‌هایش و همچنین مرزهای فیزیکی و فکری‌اش است. درواقع این فضا در طیفی از مقیاس ها از خرد تا کلان، شکل، کارکرد و معانی مختلفی به خود می‌گیرد.
